Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/265

człeczyna, mający potężne brwi, a na głowie kilka kęp siwych włosów.
 — Pan Dębicki jest? — zapytała.
 Stary rozłożył ręce ze zdziwienia, lecz wskazał jej drzwi na prawo. Madzia wpadła tam i w dużym pokoju, przy lampie z zielonym daszkiem, zobaczyła Dębickiego. Siedział przy stole i pisał.
 — Ach, panie profesorze — zawołała Madzia — jak to dobrze, że pan jest!...
 Dębicki podniósł na nią jasne oczy, ona zaś rzuciła się na fotel i zaczęła szlochać.
 — Tylko niech się pan nie niepokoi — mówiła. — To nic... jestem trochę rozstrojona... O, żeby tylko pan nie zachorował... W tej chwili odprowadziłam panią Latter... Wyjechała!...
 — Na święta? — spytał Dębicki, wpatrując się w Madzię. A w duchu dodał:
 „Zawsze musi być jakaś komedja z temi babami!...“
 — Nie na święta... Prawie uciekła!... — odparła Madzia.
 I w sposób zwięzły, co niesłychanie dziwiło Dębickiego, opowiedziała mu o nagłej chorobie pani Latter, o powrocie męża, o możliwem bankructwie pensji...
 Dębicki wzruszył ramionami: słyszał wszystko, lecz niewiele rozumiał.
 — Proszę pani — rzekł — do mnie o to nie można mieć pretensji. Ja prawie nigdzie nie wychodzę i nie mam zwyczaju wypytywać o cudze interesa... Ale pieniądze dla pani Latter są...
 — Jakie pieniądze?...
 — Cztery... pięć... do dziesięciu tysięcy rubli... Pan Stefan Solski, na żądanie panny Ady Solskiej, taką sumę zostawił do dyspozycji pani Latter, gdyby kiedy znalazła się w kłopotach finansowych... No, ale ja, jak się pani domyśla, o jej położeniu nie mogłem wiedzieć.