Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/268

błędy, nawet zapomniane, zczasem odzywają się i ciężko ważą na życiu.
 Kiedy wróciła na pensję, wbiegła do ciemnej sali za swój szafirowy parawanik; tam uklękła i chciała modlić się, na podziękowanie Bogu, iż ją zrobił narzędziem łaski nad panią Latter. Lecz, że do głębi wzburzona jej dusza nie znajdowała słów podzięki, więc Madzia biła się w piersi, szepcząc: „Boże, bądź miłościw nam grzesznym...“
 Pobożne jej skupienie trwało krótko. Wnet bowiem drzwi uchyliły się i do ciemnej sypialni wpadł strumień światła, na którego tle zarysowało się kilka głów i główek. Jednocześnie rozmawiano:
 — Przynieś lampę...
 — Może rozgniewa się...
 — Czy tu jest panna Magdalena?...
 Madzia wyszła z za parawanu; a gdy o tyle zbliżyła się do drzwi, że można ją było dojrzeć, gromadka osób, stojących na korytarzu, szybko cofnęła się ku schodom. Przyczem rozległ się głos panny Marty:
 — A to tchórz ze Stanisława... Niby mężczyzna i najpierwszy ucieka...
 — Co to jest?... — zapytała zmieszana Madzia, zatrzymując się na progu sypialni.
 Wtedy wszyscy przybiegli zpowrotem i w jednej chwili otoczyły Madzię pensjonarki, damy klasowe i służba, patrząc na nią wylęknionemi oczyma i rozprawiając tak bezładnie, że nic zrozumieć nie mogła.
 — Gdzie pani przełożona? — pytała jedna z pensjonarek.
 — Nam się należą zasługi!... — wtrąciła pokojówka.
 — Co ja jutro dam jeść panienkom? — wołała gospodyni.
 — Tu już był pan rządca i rewirowy... — dorzucił Stanisław.
 Pod Madzią zachwiały się nogi.
 „Czy oni mnie o co posądzają?...“ — myślała przerażona.