Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/308

 — A jest w domu?
 — Musi że jest. Przecie święta nadchodzą, to kużden się domu pilnuje... A jeszcze jak woda wylała...
 — Ja chcę tam pojechać... do pana Mielnickiego... — rzekła pani Latter.
 — Pojechać to można, ino nam prom odniosło. Ale zaraz go tu sprowadzą, tylo patrzeć...
 — A mostu u was niema?...
 — Nigdy u nas nie było mostu. Tak się ludzie przewożą, na promie. Ale że nam prom dzisia w nocy złapało i odniosło wdół, a nasi dopiero za nim pojechali wierzchem, więc zaraz go tu sprowadzą — objaśniała karczmarka.
 — Jakże będzie ze mną?
 — A nijak. Poczeka se pani na prom i promem śmignie na drugą stronę.
 Pani Latter zaczęła niespokojnie chodzić, ze wstrętem unikając błota, w którem tonęły jej trzewiki.
 — Czółna u was niema? — spytała.
 — Ni. We dworze to musi jest, ale nie u nas.
 — A kiedyż prom będzie?... — mówiła z rosnącą trwogą.
 — Najpóźni to na południe.
 — A może dopiero wieczorem?...
 — Może ta zamarudzą i do wieczora. Pojechali wierzchem, ale czy go złapali, niewiadomo — objaśniała gadatliwa karczmarka.
 Pani Latter znowu ziemia zaczęła się chwiać pod nogami. Bała się wejść do karczmy, bała się spojrzeć na niebo, gdyż zdawało jej się, że lada chwilę niebieski lazur zacznie odłupywać się jak tynk i spadać kawałami na ziemię. W głowie jej szumiało, w oczach przelatywały błyskawice.
 Karczmarka, choć prosta kobieta, dostrzegła niezwykły wyraz w twarzy pani Latter, lecz przypisała to zmęczeniu.
 — Niech pani wejdzie do izby — rzekła — może pani prześpi się, może co zje, a oni nadjadą... — I zaprowadziła panią