Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/014

przyszła na świat, albo wróciła z innego. Nie mogła oderwać oczu od powoju, który między dwoma oknami piął się po ścianie, i znajdowała przyjemność, rozmyślając nad tem, kto zrobił powój, i czy podobna, ażeby te giętkie łodygi i ciemno-zielone liście wyrosły same przez się, bez pomocy mistrzowskiej, choć niewidzialnej ręki. Jeszcze bardziej zachwycał ją widok muchy, która niekiedy siadała na pikowej kołdrze. Ze zdumieniem pytała: jakim sposobem ta drobna maszynka może biegać, a nawet latać? jak może być głodną, zaciekawioną, albo przestraszoną?
 „Widocznie ona czuje tak samo jak i ja. Może nawet w tej chwili patrzy na mnie i dziwi się, że istnieją takie wielkie i niezgrabne potwory jak ludzie“ — mówiła, zbliżając przezroczyste palce do muszki.
 Ale mucha odleciała, a nad Madzią odezwał się głos męski:
 — No, no, no! już przypominasz sobie wprawy na fortepian?
 — Nie, tatku — odpowiedziała — ja chciałam bawić się z muszką.
 — Co wygadujesz, Madziu?... — wtrąciła stojąca obok matka. — Dorosła panna bawi się muchami?...
 — Bardzo dobrze — odparł ojciec — to dowodzi, że siły wracają nie nagle, lecz stopniowo... Jakże się czujesz? — zapytał po chwili.
 — Jeść mi się chce.
 — Jadasz, kochanie, co godzinę — rzekła matka. — Mleko, rosół, wino...
 — Dawajcie jej mleko i rosół co trzy kwadranse — odpowiedział ojciec.
 — I nudzę się, tatku... Dlaczego tu jeszcze ciemno?
 — Nudzisz się? to bardzo dobrze, moje dziecko. Dziś można odsłonić tę roletę zboku... Trzeba także uchylić drzwi od ogrodu...