Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/027

 — Możebyśmy podeszły tam... pod kasztan...
 Madzia, pomimo osłabienia, potoczyła wózek pod kasztan.
 — Siądź pani przy mnie... weź krzesło... — mówiła biadającym głosem dama. — Poznajmyż się bliżej, zanim... ach, Boże!...
 Okrzyk ten wywołany został upadkiem kamienia, który niedaleko wózka uderzył w ziemię.
 „Znowu wali się dom!...“ — pomyślała Madzia, spoglądając na słońce, które istotnie wskazywało czas posiłku.
 Drugi kamyk przeleciał między gałęźmi kasztana.
 — Boże, zabiją mnie!... — krzyknęła sparaliżowana dama.
 Madzia schwyciła ją za głowę, zasłaniając własnem ciałem.
 — Co to jest?... okropność... — wołała dama.
 Trzeci kamyk uderzył w dach, z hałasem stoczył się na grzędę truskawek i — w tej chwili stał się cud. Zazwyczaj sparaliżowana dama, silnie odepchnąwszy Madzię, o własnej mocy wyskoczyła z wózka i pędem pobiegła do salonu, krzycząc wniebogłosy:
 — Luciu!... doktorze!... zabijają!...
 Jednocześnie za ogrodem rozległ się płacz małego chłopca i wołanie mężczyzny, który ofiarował Madzi pudełko cukierków angielskich:
 — Jest!... Mam cię ośle!...
 Gdyby na rynku powiatowego miasta Iksinów wybuchnął wulkan, nie byłoby większego ruchu w domu doktora, jak po tym rzeczywiście nadzwyczajnym wypadku. W jednej chwili gospodarz i gospodyni, służba, a nawet grający w szachy panowie znaleźli się w saloniku, obok sparaliżowanej damy, która ochłonąwszy z nagłej trwogi, porwała Madzię w objęcia, wołając:
 — Patrzcie, panowie... patrz, Luciu, oto bohaterka!... Własnemi piersiami zasłoniła mnie... przez nią odzyskałam władzę w nogach... Luciu — dodała, chwytając Krukowskiego