Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/047

 — Bardzo dziękuję... wielką zrobił mi pan niespodziankę, bo ja bardzo... to lubię...
 W oku Miętlewicza błysnął triumf, a bystry dostrzegacz, pan Krukowski, pomyślał:
 „Anioł nie kobieta... — Ona — lub żadna...“
 Pan Miętlewicz zbyt prędko odzyskał werwę, ażeby nie zasypać się po raz drugi.
 — Piękny mamy dzień — rzekł, usiłując nie dopuścić do rozmowy Krukowskiego. — Bardzo ładny dzień, prawda, pani?
 — Rzeczywiście...
 — Możebyśmy się tak... przeszli po ogródku... Bardzo ładnie wygląda ogródek... Służę pani — wypowiedział jednym tchem Miętlewicz, ostentacyjnie podając rękę Madzi.
 Tym razem Madzia otworzyła zdumione oczy, a subtelny pan Krukowski przygryzł usta.
 — Oj!... — mimowolnie jęknął pan Miętlewicz, odgadując, że musiał zrobić coś bardzo nie wporę. Więc stanął z wygiętem ramieniem, nie wiedząc, czy je podać, czy cofnąć, a na czoło wystąpiły mu nadzwyczajnie wielkie krople potu.
  — Bardzo dobrze, przejdźmy się — odpowiedziała Madzia, szybko podając mu rękę.
 A w duchu rzekła:
 „Biedak, nieobyty w towarzystwie... Jakie on musi męki przechodzić!...“
 I pełne litości serce uderzyło szybciej, tym razem dla pana Miętlewicza.
 Wtem na ścieżce ogródka zaszeleściła damska suknia. To biegła panna Eufemja, nieco rozgorączkowana widokiem dwu mężczyzn, z których jeden był niedawno, a drugi powinien być jej wielbicielem.
 — A, niedobra Madziu, zdradziecka!... — zawołała panna Eufemja. — Obiecałaś czekać na mnie, ja mam tyle do powiedzenia, a ty spacerujesz z panem Miętlewiczem?...