Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/083

 — Prawda!... szkoda...
 — Żadna!... — odparł zacietrzewiony Miętlewicz. — Sprowadzę tu jego wiolonczelę i nawet zatrzymam u siebie, ażeby jej drugi raz nie zastawił przed koncertem...
 — To on taki? — machinalnie spytała Madzia.
 — To pani go nie zna?...
 — Skąd?...
 — Myślałem, że z Warszawy...
 — Nie, — ja ich tu przypadkiem spotkałam w oberży.
 — Pani była u nich w oberży?
 — Tak. Oni są bardzo... bardzo biedni, panie Miętlewicz... Oni powinni mieć koncert...
 — I będą mieli — odparł. — Ale z pani prawdziwa emancypantka!... — dodał z uśmiechem.
 — Dlaczego?... — zdziwiła się Madzia.
 — Bo żadna z naszych pań nie poszłaby do wędrownych aktorów, ani zajęła się koncertem dla nich, choćby pomarli z głodu... Nasze damy to arystokracja... Ale pani to anioł... — zakończył Miętlewicz, patrząc na Madzię, jakby ją chciał zjeść tu, na rynku.
 Zmieszana Madzia pożegnała go i pobiegła do siostry pana Krukowskiego, a Miętlewicz stał, stał, stał i patrzył za nią. A gdy popielata jej sukienka i piórko na kapeluszu zupełnie znikły za parkanem, pan Miętlewicz westchnął i poszedł do starej oberży złożyć wizytę wędrownym artystom i pogadać z nimi o koncercie.
 Madzia tymczasem, biegnąc do domu pana Krukowskiego, a raczej jego siostry, myślała:
 „I ten nazwał mnie emancypantką, i tatko nazwał mnie emancypantką... coś w tem musi być... Może ja naprawdę jestem emancypantką?... Wszystko mi jedno; cóżto złego?... Zresztą, niech nazywają, jak chcą, byle udał się koncert...“
 Jeżeli przeznaczeniem Madzi było rozbudzić senne dusze iksinowskiej inteligencji i wogóle wywołać jakieś energicz-