Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/087

 „Niech się, co chce, dzieje!...“ — powiedział sobie i podniósł się, zdecydowany na wszystko.
 — Panno Magdaleno — rzekł — może pani przejdzie się po ogrodzie?...
 — Ach, owszem!... — zawołała z radością.
 „Muszę się oświadczyć — pomyślał pan Ludwik. — Klamka zapadła...“
 — Wy poco do ogrodu na taki okropny czas? — oburzyła się eks-paralityczka, której właśnie przerwano bardzo interesujące opowiadanie.
 — Przejdę się z panną Magdaleną, siostruniu, ponieważ widzę, że cała mieni się... Tu gorąco i duszno — odpowiedział pan Ludwik głosem tak stanowczym, że chora dama umilkła jak baranek.
 — Zaczekajcie... weźcie mnie z sobą!... — rzekła tonem słodkiej wymówki.
 — Przyszlę tu kogo, ażeby przywiózł siostrunię za nami. Walentowa!... — zawołał z ganku — do pani...
 Ledwie weszli do ogrodu, Madzia schwyciła pana Krukowskiego pod rękę i szepnęła:
 — Wie pan, myślałam, że umrę...
 — Skarbie!... — odparł pan Krukowski, ściskając ją za rękę.
 „Będzie koncert!“ — pomyślała Madzia i dodała głośno:
 — Zdawało mi się, że już nigdy nie pozwolą mi rozmówić się z panem... No, nigdy!...
 — Czyliż to potrzebne?... — szepnął zkolei pan Ludwik. — Ja już wiem wszystko...
 — Wie pan?... A kto panu powiedział?...
 — Oczy pani... Ach, te oczy!...
 Madzia wyrwała mu się z pod ramienia i stanąwszy na ścieżce, klasnęła w ręce.
 — A to wypadek! — zawołała tonem szczerego zdumienia. No, daję panu słowo, że przez cały czas myślałam: