Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/091

 — W imię Ojca!... Jakto szczęśliwy?... Przed godziną, kiedym kazała zamknąć balkon i zapuścić rolety, powiedziałeś, że niema nieszczęśliwszej istoty od ciebie, a teraz... Czy odebrałeś jaki list?... Może sztafetę?...
 — Jestem szczęśliwy z wizyty panny Magdaleny — odparł znękanym głosem pan Ludwik.
 Chora dama wybuchnęła śmiechem.
 — Ach, więc oświadczyłeś się Madzi i zostałeś przyjęty?... Także mi mów... Ale żeń się, żeń... niech w domu nareszcie zobaczę młodą twarz, bo z wami można oszaleć... To żona dla ciebie... ta potrafi mnie pielęgnować... Co za dobroć, jaki brak egoizmu, jakie delikatne dotknięcie... Nikt tak lekko nie podnosi mnie jak ona... Nikt z prowadzących mnie pod rękę tak nie uważa, czy niema kamienia na drodze, ażebym się nie uraziła...
 — Ależ, siostruniu, to jeszcze nie skończone... to ledwo zaczęte!... — przerwał niecierpliwie pan Ludwik.
 — Więc nie przyjęła cię?
 — Nie.
 — Tylko co?
 — Dała mi do zrozumienia, że wie, iż ją kocham i w imię tej miłości, zażądała pewnej ofiary...
 — W imię Ojca!... Jakiej ofiary?... — zawołała przerażona.
 — Chce, ażebym zagrał na skrzypcach na koncercie — odparł stłumionym głosem.
 — Tylko tego?... Więc graj, owszem... Kobieta ma prawo żądać ofiar od mężczyzny, bo i sama niemałe ponosi. Wiem coś o tem... — dodała z westchnieniem.
 — Więc siostrunia chce, ażebym wystąpił na koncercie?...
 — A rozumie się. Cóżto, Kącki nie występował ze skrzypcami i jednak miał piękną renomę... Zresztą, niech ludzie dowiedzą się, że i ty coś umiesz.
 Pan Ludwik nie chciał wspomnieć o najważniejszej rze-