Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/103

mu koncert, więc on, wywdzięczając się... oszkalował doktora Brzozowskiego...
 Podsędek chciał coś odpowiedzieć, lecz żona wzięła go za ramię.
 — Nie spieraj się — rzekła półgłosem. — Pan ma rację...
 Podsędek spostrzegł, że jego małżonka i córka są bardzo oburzone; więc nawet nie starał się zbadać przyczyny, tylko spuścił głowę i wyszedł, niby oglądając swoje białe rękawiczki, które stanowczo były za duże.
 Miętlewicz dziwił się, a zaczął się niepokoić, usłyszawszy w korytarzu rozmowę innej grupy iksinowian.
 — Co oni za jedni?... czy to małżeństwo? — pytała jakaś dama.
 — Małżeństwo, ale bez święconej wody — odpowiedział pan ze śmiechem.
 — Skądże znowu taka przyjaźń z panną Brzeską?...
 — Stąd, że panna Stella jest emancypantka i panna Magdalena także emancypantka... Emancypantki trzymają się razem jak Żydzi, albo farmazoni...
 Na ulicy Miętlewicz spotkał sekretarza pocztowego. Pan Cynadrowski był rozgorączkowany; chwycił Miętlewicza za palto i rzekł:
 — Widziałeś dzisiaj pannę Eufemję?... Jak Boga kocham, albo sobie, albo Krukowskiemu strzelę w łeb, jeżeli on z nią będzie grywał koncerta...
 — Ach, głupi!... — odparł z westchnieniem Miętlewicz. — Krukowski tyle myśli o pannie Eufemji, co i ja...
 — Pewny jesteś? — spytał pan Cynadrowski, z odcieniem radości w głosie.
 Miętlewicz wzruszył ramionami i nie odpowiadając na pytanie, mówił jakby do siebie:
 — Co im ten Sataniello zawinił?... — O co oni czepiają się panny Magdaleny?...
 — Nic im Sataniello nie zawinił — przerwał Cynadrow-