Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/105

to dar wielbicieli Sataniella, ofiarowany mu kiedyś w Sokołowie czy Węgrowie.
 Stella obcierała oczy chusteczką, Sataniello dość gwałtownie zapytał Miętlewicza:
 — Cóż, ile mamy z koncertu?
 — Około stu rubli — odparł Miętlewicz.
 — Czy i pan jesteś zdania, że nie udałby nam się drugi koncert?
 Miętlewicz wzruszył ramionami. On już nie miał ochoty powtórnie urządzać koncertu poto, ażeby pan Krukowski, okrywszy się na nim sławą, tem obcesowiej umizgał się do Madzi.
 — A widzisz — zawołał Sataniello do swej towarzyszki — mówiłem, że nieproszona opieka panny Brzeskiej wylezie nam bokiem... Naraziliśmy się mocniejszej partji i — teraz mamy za swoje.
 — Ależ, mój drogi, oni na ciebie są rozgniewani... — Zbyt żywo gestykulujesz...
 — Co, więc ja źle deklamuję? — przerwał Sataniello.
 — Cudownie deklamujesz, ale twoja gestykulacja tak podnosi wrażenie, iż ludziom zdaje się, że wymyślasz...
 — Robić wrażenie jest posłannictwem artysty!... — wykrzyknął Sataniello. — Wówczas dopiero panuję nad tłumem, kiedy podnoszę go do niebios, rzucam w otchłań, pieszczę melodją wymowy, albo siekę sarkazmem... Czy dopiero jutro odbierzemy pieniądze, panie Miętlewicz?... — dodał nagle.
 — Około południa.
 — I pomyśleć — z zapałem prawił Sataniello — i pomyśleć, że moglibyśmy mieć dwa koncerta po sto rubli, a trzeci choćby za pięćdziesiąt... Ze trzy miesiące odpoczynku!...
 — Wątpię — wtrącił Miętlewicz. — Miasto ubogie, okolica apatyczna...
 — I z miasta przyszłoby więcej ludzi i z okolicy — mó-