Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/150

 — Oj, ty... ty... figlarko!... Mogłabyś nie kusić mnie, starego...
 No, bywaj zdrowa — dodał po chwili i pocałował Madzię w czoło.
 Z domu doktora, major podreptał ku poczcie, nakładając swoją potworną fajkę, i — wszedł do ekspedycji, gdzie, pochylony nad biurkiem, młody blondyn z grzywką sumował cyfry.
 — Cynadrowski — rzekł major — masz czas?...
 Młody blondyn położył palec na jednej z cyfr i spojrzawszy groźnie na majora, odparł:
 — Zaraz będę miał... Ale za kratkę wchodzić nie wolno...
 — Tam także wchodzić nie wolno, a jednak chciałeś... — odparł major. I nietylko usiadł na urzędowej kanapce, obok biurka, ale jeszcze urzędowemi zapałkami zapalił straszliwą fajkę.
 — Pan jest bezceremonjalny!... — rzekł Cynadrowski.
 — Nauczyłem się od ciebie i zaraz ci to opowiem, tylko skończ pisanie.
 Blondyn z grzywką przygryzł wargi, zsumował kolumnę, a potem sprawdził.
 — Masz jaki pokoik? — zapytał major.
 Cynadrowski wstał i milcząc, zaprowadził majora do następnego pokoiku, gdzie było żelazne łóżko, parę czarnych szaf z papierami, a w kącie stos juków, wydających woń odświeżonej skóry.
 Major usiadł na łóżku i przez chwilę wydmuchiwał kłęby dymu, patrząc w sufit. Przypomniał sobie, że przed pół godziną podsędek ukląkł, literalnie ukląkł przed nim, błagając, ażeby bardzo ostrożnie, bardzo delikatnie i bardzo stopniowo przygotował sekretarza do pewnej smutnej wiadomości.
 „Bo widzi kochany major — mówił podsędek — Cynadrowski to chłopak porywczy i jeżeli nie weźmiemy się do niego dyplomatycznie, gotów zrobić awanturę.“