Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/181

 W tej chwili wbrew sztuce życia, rozsądkowi, a nawet własnej woli, panna Eufemja straciła panowanie nad sobą. Zbladła, oczy jej rozszerzyły się i usunąwszy rękę z tkliwego uścisku pana Ludwika, zapytała stłumionym głosem:
 — Po kimś żal?... Może myślisz, że po tamtym człowieku?...
 — Sądziłem...
 Panna Eufemja zaśmiała się, szarpiąc w rękach chusteczkę.
 — Ja?... — mówiła — ja mogłabym żałować człowieka, który naraził mnie na plotki, na podejrzenia?... I za co!... Żem się zlitowała... żem się zniżyła do znajomości z nim... Czy ja wiem zresztą?... żem się nim bawiła...
 Panna Eufemja, mówiąc to, chciała usprawiedliwić się przed narzeczonym z pogłosek, które mogły dojść do niego.
 — Bawiłaś się?... — powtórzył pan Krukowski nieokreślonym tonem.
 — Zdradzałeś mnie dla Madzi — mówiła już żartobliwie panna Eufemja — więc miałam prawo odwetu... Ale zaręczam, cokolwiek powiedzieliby ludzie, że był to sposób najniewinniejszy... Przysięgam ci, Ludwiku!...
 Weszli na ganek domu, w gęsty cień, rzucany przez winograd. Panna Eufemja oparła rączki na ramionach narzeczonego i — delikatnie dotknęła ustami jego czoła.
 — Przysięgam ci — rzekła — że jesteś pierwszym mężczyzną, którego... to spotyka...
 — Ba-wi-łaś się?... — powtórzył pan Ludwik.
 — Naturalnie... Czy przypuszczałeś co innego?... A... wiesz, że powinnabym się obrazić!...
 Pan Ludwik delikatnie odsunął się od niej. Gdy mu na twarz padł blask księżyca, pannie Eufemji zdawało się, że stoi przed nią jakiś obcy mężczyzna.
 — Bawiłaś się — szeptał — i to tak niewinnie, że...
 — Że co?... Widzę, że doleciała cię jakaś nikczemna potwarz... — przerwała mu wylękniona.