Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/182

 — Gardzę plotkami! — odparł. — Tu przecie nie o potwarz chodzi, ale o... śmierć człowieka...
 — Ach!... — krzyknęła panna Eufemja rzucając się na ławkę w ganku.
 Po chwili na jej krzyk wybiegła podsędkowa w białym szlafroku z trenem, a za nią podsędek.
 — Femciu... co to zenaczy?... — zapytała matka. — Sepodziewałam się, kochany Ludwiku...
 Ale kochanego Ludwika już nie było przy ganku. Umknął szybko, wybierając miejsca, na które padały cienie domów.
 Gdy przybiegł do swego mieszkania i wszedł do pokoju siostry, chora dama, nawet nie podnosząc do oczu binokli, zawołała niespokojnie:
 — A tobie co?...
 Taki miał dziki wyraz twarzy, tak nieporządnie wyglądało jego odzienie.
 Napił się wody, usiadł obok siostry i rzekł niskim głosem:
 — Siostruniu... musisz mi dać pieniędzy... Wyjeżdżam jutro rano...
 — Dokąd?... poco?... A ja?...
 — Dokąd?... Gdzie każesz, a ty przyjedź za mną... Wyniesiemy się stąd...
 — A Femcia?...
 — Nie chcę Femci!... Nie chcę jej znać... nawet słyszeć o niej nie chcę... Przecież ta kobieta nietylko ma odwagę mówić, że — bawiła się, słyszysz: ba-wi-ła się tym nieszczęśliwym urzędniczkiem, ale nawet nie rozumie tego, co powiedziała!...
 Eks-paralityczka strzeliła z palców jak grenadjer.
 — A wiesz co — rzekła — doskonale robisz, że się z nią nie żenisz!... Ja już od tygodnia opłakuję to małżeństwo... To nie dla ciebie kobieta... To...
 — Chwała Bogu!... — cierpko przerwał pan Ludwik. — Dlaczegóż siostrunia wcześniej mi tego nie powiedziała?...