Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/211

niosącą pakiecik cukru, może z pół funta. Dziewczynka, chociaż nie zaczepiona, grzecznie dygnęła, a potem — pocałowała Madzię w rękę. Gdy rozeszły się, Madzia, mimowoli odwróciwszy głowę, spostrzegła, że dziewczynka także ogląda się za nią.
 „I ona myśli — rzekła do siebie Madzia — że ja wypędzam z domu jej matkę!...“
 Doktór Brzeski, wypiwszy śniadanie, spacerował z fajką po ogrodzie. Madzia zaprowadziła go do altanki, posadziła na ławce i obejmując rękoma, szepnęła mu do ucha:
 — Tatku... ja tu już nie otworzę pensji... Niech panna Cecylja weźmie połowę uczenic, a te, które miał nauczyciel, niech zostaną przy nim... Tatuś gniewa się?...
 — Nie, kochanko.
 — A tatuś wie, dlaczego ja tak muszę zrobić?...
 — Wiem, że — ty — musisz tak zrobić.
 — A może tatko myśli, że to źle?...
 — Nie.
 — Ach, tatku, tatku... jakiś ty dobry... jakiś ty święty!... — szepnęła Madzia, kładąc głowę na ramieniu ojca.
 — Ty jesteś święta — odparł — i dlatego wszystko ci się takiem wydaje.
 Ale matka, dowiedziawszy się o postanowieniu Madzi, zaczęła desperować:
 — Mącisz tylko głowę ojcu, mnie i sobie — mówiła. — Raz zakładasz pensję, potem wahasz się, znowu masz ochotę, znowu nie masz ochoty, słowem, co godzinę — nowy projekt. Tak być nie może: zobowiązałaś się wobec ludzi...
 — Przepraszam cię, mateczko — wtrącił ojciec. — Wyraźnie zastrzegała sobie ostateczną decyzję do sierpnia...
 — Więc chcesz ją wysłać do Warszawy, Feliksie?... — zawołała doktorowa, powstrzymując się od płaczu.
 Doktór milczał, natomiast odezwała się Madzia:
 — Czyliż matuchna pozwoliłaby na to, ażeby z mojej winy zginął nasz nauczyciel?...