Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/212

 — Co za chorobliwe skrupuły! — odparła doktorowa. — Brzozowski, sprowadzając się tutaj, wiedział, że zaszkodzi naszemu ojcu... A jednak sprowadził się i... nie mamy do niego pretensji...
 — No, różnie bywało... — wtrącił doktór.
 — Tak — mówiła matka — ale nie okazywaliśmy mu żadnej niechęci, a on znowu nie pytał, czy nam robi przykrość...
 — Nie czyń drugiemu, co tobie niemiło... — rzekł ojciec.
 — Mój kochany — przerwała rozżalona doktorowa — jesteś stworzony na anachoretę... umiesz wznieść się nawet nad przywiązanie do dzieci... Ale ja jestem tylko matka... i nie pozwolę, ażeby ginęło moje dziecko, chociaż kapryśne i nie dbające o mnie...
 — Ach, mamo!... — szepnęła Madzia.
 — Zwołam ludzi — mówiła doktorowa z uniesieniem. — Niechaj zejdzie się całe miasto, niech najwięksi nieprzyjaciele nasi osądzą, kto ma słuszność...
 — Nieprzyjaciele — źle osądzą... — odezwał się ojciec.
 — Więc przyjaciele... Niech przyjdzie proboszcz, Miętlewicz, a nawet ten stary oryginał, który, pomimo swoich osiemdziesięciu lat...
 — Major jeszcze nie ma osiemdziesięciu... — wtrącił doktór.
 Matka odwróciła się i pobiegła do kuchni.