Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/016

 — Pewnie pani znowu kilka lat posiedzi w Warszawie, jak my?... Felunia już bardzo dawno nie była na wsi.
 — O nie, proszę pani! — zaprotestowała Madzia. — Ja może za rok wrócę, bo mam zamiar otworzyć pensyjkę — dodała ciszej.
 — W Warszawie?... — spytała żywo staruszka, patrząc na Madzię wylęknionemi oczyma.
 — O, nie... w Iksinowie...
 — Iksinów?... Iksinów?... Nie mamy żadnej uczenicy z Iksinowa... Ha, może to i dobrze... Przysyłałaby nam pani panienki do wyższych klas.
 — Ależ naturalnie, że tylko tutaj... — odparła Madzia.
 Staruszka uspokoiła się.
 Do obocznego saloniku, do którego drzwi były uchylone, weszła przełożona, a za nią jakaś dama.
 — Zdecydowałam się na czterysta rubli — mówiła dama. — Trudno, cóż robić?...
 — Już nie mam miejsca dla córeczki pani, wczoraj zostało zajęte — odpowiedziała przełożona.
 Chwila milczenia.
 — Jakto?... przecież... Przecież zmieści się jeszcze jedno łóżeczko w tak obszernym lokalu — mówiła dama, w której głosie czuć było zmieszanie.
 — Nie, pani. U nas liczba uczenic stosuje się do obszerności mieszkania... Dziewczynki muszą mieć powietrze, albo blednicę, a ja nie chcę u siebie blednicy.
 Dama widocznie podniosła się do wyjścia i rzekła tonem irytacji.
 — Pani Latter nigdy nie była tak bezwzględną... Żegnam panią....
 — I bardzo źle na tem wyszła. Żegnam panią — odparła przełożona, wyprowadzając damę na korytarz.
 Madzia była zadziwiona stanowczością panny Malinowskiej, a jeszcze więcej fizjognomją jej matki. Przez czas roz-