Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/027

 Madzia wyprowadziła przełożoną na schody i całując ją w ramię, szepnęła:
 — Boże, jak ja się boję...
 — Bądź spokojna... — odparła panna Malinowska. — Znam ten gatunek chlebodawców i już wiem, o co im chodzi...
 Kiedy Madzia wróciła do salonu, pani Korkowiczowa, opuściwszy grupę mebli złoconych, usiadła na aksamitnym fotelu, a Madzi wskazała miejsce na krześle.
 — Pani dawno ma przyjemność znać państwa Solskich?... — zapytała dama.
 W tej chwili dziewczynki schwyciły Madzię za ręce i jednocześnie odezwały się:
 — Czy Wentzlówna jest jeszcze na pensji?...
 — Czy pani słyszała o pani Latter?...
 — Linka... Stasia!... — zgromiła je matka, uderzając ręką w poręcz fotelu. — Ile razy mówiłam, że panienki dobrze wychowane nie powinny przeszkadzać starszym?... Zaraz... Ot, i już nie pamiętam, o co chciałam pytać pannę Brzeską!...
 — Naturalnie, że o tych Solskich, których majątek sąsiaduje z browarem papy — odpowiedziała Paulinka z miną rozgniewanej.
 — Linka! — pogroziła jej matka. — Linka, ty swojem postępowaniem wpędzisz mamę do grobu... Pamiętaj, że niedawno wróciłam z Karlsbadu...
 — Ale już mama jada mizerję — wtrąciła Stasia.
 — Mamie wolno wszystko jadać, bo mama wie, co robi — odparła dama. — Ale dobrze wychowane panienki nie powinny... Linka, ty niedługo siądziesz na kolanach pannie Brzeskiej...
 — Albo to ja raz siedziałam na pensji...
 — Na pensji co innego...
 W przedpokoju rozległ się potężny bas:
 — Mówiłem ci, błaźnie, ażebyś mi się nie stroił jak małpa...