Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/033

 — Ale gdzie sypia po obiedzie, głąbie jakiś... — mówiła zirytowana dama.
 — To też pan Bronisław tam sypia po obiedzie, a tu dopiero nad wieczorem — tłomaczył się lokaj.
 — Otwórz okno... przynieś stamtąd łóżko... a niegodziwiec...
 — Ehe! widzę, że już dawno nie smarowałem maszyn w tej fabryce!... — odezwał się pan Korkowicz. Wyrwał służącemu z rąk kandelabr i ująwszy samego za kark, wyprowadził do garderoby. W chwilę później rozległ się krzyk i parę tępych uderzeń.
 — Chodźmy, moi państwo, do stołowego pokoju — westchnęła pani. — Strach, co się dziś wyrabia ze służbą!...
 Gdy wszyscy usiedli przy stole, zwróciła się do Madzi:
 — Mój syn, Bronisław... Przeprośże panią za swój nietaktowny postępek...
 Tłusty młodzieniec ukłonił się Madzi bardzo nisko i rzekł mrukliwym głosem:
 — Prze... przepraszam panią... Choć, jak Boga kocham, nie wiem za co?...
 — Za to, że ośmieliłeś się spać w pokoju pani...
 — Wszyscy mi oczy wykłuwają tem spaniem!... Przecie człowiek musi sypiać...
 Wszedł starszy pan.
 — No!... — zawołał do syna — powiedz-no mi, jak to było wczoraj z tym bankiem?...
 — Już tatko zaczyna awanturę!... — odparł syn. — Słowo honoru daję, że wyprowadzę się od rodziców...
 — Proszę cię, Piotrusiu, daj mu spokój!... — wtrąciła matka. — Stasia, zadzwoń.
 Wszedł Jan, zakrywając nos chustką.
 — Dlaczego nie usługujesz do herbaty? — zapytał pan.
 — Bo ja już jaśnie państwu dziękuję za służbę.
 — Coto znaczy?... — groźnie odezwał się pan domu.