Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/038

 Gdy obiad skończył się, Madzia zawiadomiła panią, że pragnie odwiedzić Dębickiego.
 — Dębicki?... Dębicki?... — powtarzała pani, lekko marszcząc brwi.
 — To ten bibljotekarz i przyjaciel Solskiego — objaśnił gospodarz.
 Oblicze pani Korkowiczowej rozpogodziło się.
 — Ach — rzekła z uśmiechem — chce pani dowiedzieć się, kiedy przyjeżdżają państwo Solscy?... Ależ proszę, niech pani idzie...
 — A ja panią odprowadzę!... — zawołał, zrywając się z krzesła, pan Bronisław.
 — Dziękuję panu — odpowiedziała Madzia, tonem tak chłodnym, że pani Korkowiczowa aż drgnęła.
 — Hę!... wstydzi się pani?... — mówił pan Bronisław ze śmiechem. — Jak nas kto spotka, to powiem, że jestem trzecim uczniem pani...
 — Na ucznia już pan za duży.
 — To pani powie, że ja jestem pani guwerner.
 — Na guwernera jest pan za młody — zakończyła Madzia. — Dowidzenia się z państwem...
 Za Madzią wybiegła Stasia; Linka zaś została i wygrażając pięścią bratu, rzekła z gniewem:
 — Słuchaj-no... Jeżeli tak będziesz traktował pannę Magdalenę, oczy ci wydrapię...
 — Dobrze mówi! — potwierdził ojciec. — Trzeba być cymbałem, ażeby narzucać się porządnej dziewczynie...
 — Eh!... porządek... — odparł z lekceważeniem otyły młody człowiek. — Porządne panny nie mają zegarków, wysadzanych brylantami...
 — Co to bydlę mówi, co?... — zapytał ojciec.
 — Naturalnie! — upierał się pan Bronisław. — Zegarek wart ze czterysta rubli, więc skąd może go mieć guwernantka...
 — A ja wiem!... — zawołała Linka. — O, już będzie z ty-