Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/044

pokoju męża, a za nią Linka, która dosyć stanowczo prosiła matkę o niemieszanie się do jej interesów.
 — Czyś widział, Piotrze?... — zawołała pani, rzucając barchan na biurko męża. — Czy słyszałeś coś podobnego?...
 Poczem na wyścigi z Linką zaczęły opowiadać historję obdartej dziewczynki, jej kaszlu i pomocy, jaką udzieliły jej panny. Linka kładła nacisk na nędzę dziecka, a pani Korkowiczowa na jego brudy, możliwą zaraźliwość kaszlu i emancypacyjne zachcianki Madzi.
 Wyrozumiawszy, o co chodzi, pan Korkowicz pogłaskał bujną brodę i odezwał się tonem spokojnym, który bardzo zaniepokoił jego małżonkę:
 — Czy to dziecko nie było brudne, kiedyś je malowała?
 — Jak smoluch, papusiu! — odparła Linka.
 — A nie kaszlało?
 — O, kaszlało daleko gorzej, niż teraz...
 — Idź, Linko — rzekł ojciec tonem szkaradnie spokojnym — idź i ucałuj ręce pannie Magdalenie za to, że was zachęciła do uczciwego postępku...
 — Ależ, Piotrze... tak być nie może!... — zawołała pani. — Ja nie pozwolę...
 — Toniu — odpowiedział mąż, gdy Linka wyszła — Toniu, nie bądź warjatką!... Przecież ja dopiero dziś widzę, że moje córki mają serce... Bóg nam zesłał tę pannę Brzeską...
 — Wiem, wiem... — mówiła pani. — Wszystko ci się podoba, co robi panna Brzeska... I gdybym dziś zeszła do grobu...
 — Miej rozum, Toniu. Jeżeli chwalisz Solską, że dała ci tysiąc rubli na szpital, nie gań własnych dzieci, gdy sprawią odzież sierocie...
 — Ale one same szyją...
 — Księżniczki angielskie także szyją odzienie dla ubogich dzieci — odparł mąż.
 — Czy to tylko pewne?... — mimowoli zapytała pani, czując, że gniew jej szybko ucieka.