Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/081

piec, i Ada niepotrzebnie otacza mnie siecią konwenansów!... Wyznaję, że dopiero dziś przypatrzyłem się pani... Na twarzy pani jest jakiś dziwny wyraz, który kocham...
 Madzia ukryła zarumienioną twarz na ramieniu Ady.
 — Jeżeli pan będzie tak mówił, nigdy tu nie przyjadę... — odpowiedziała.
 — Tak?... — zawołał. — Więc zostanę niemową, ale niech pani jak najczęściej odwiedza Adę. Zrobi pani uczynek miłosierny, bo moja biedna siostra jest zupełnie opuszczona... Ja rzuciłem się w interesa, i bardzo być może, iż będziemy spotykali się z nią ledwie raz na tydzień...
 Madzia milczała. Solski zrobił na niej wielkie wrażenie. Czuła w nim dziką siłę, wobec której niema oporu, ale którą on sam, dobrowolnie, spętał szacunkiem dla niej.
 Solski posiedział jeszcze z pół godziny. Rozmawiali wesoło o Włoszech i Paryżu, i Ada zapowiedziała Madzi, że gwałtem kiedy weźmie ją zagranicę.
 — Poznasz inny świat — mówiła. — Inaczej zbudowane miasta, inaczej uprawne pola, inne zwyczaje, nawet inne zasady...
 — Inne zasady, aniżeli gdzie?... — spytał Solski.
 — Aniżeli u nas — odparła siostra.
 — My nie mamy żadnych zasad! — rzekł ze śmiechem.
 — Uchybiasz samemu sobie.
 — Bynajmniej, tylko znam siebie i moje otoczenie... Sam nie mam zasad, ty ich nie masz.
 — A pan Kazimierz? — spytała siostra.
 — On najmniej.
 — Czy i Dębicki? — dodała zarumieniona.
 — Chyba on jeden. Ale to człowiek podobny do kursu jeometrji: wszystko w nim jest pewne, uporządkowane i oparte na kilku pewnikach. Lecz cały ten aparat jest siłą martwą, która wprawdzie daje cenne wskazówki, choćby do poruszenia ziemi, lecz sama nie podniesie nawet szpilki.