Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/112

 Pani Korkowiczowa osłupiała.
 — Jakto?... Jeżeli rozumiem... — rzekła.
 — Tak jest — odparł Solski — o to właśnie prosimy panią...
 — Nie wiem, czy panna Magdalena, którą wszyscy tak kochamy...
 — Właśnie wiedząc o uczuciach państwa i pojmując wielkość ofiary, jakiej żądamy od pani, przyszliśmy tu z siostrą...
 — Ależ ja nie mogę... — wtrąciła Madzia.
 Panna Solska ścisnęła ją za rękę.
 — Czy zatem pani raczy uwzględnić naszą prośbę? — nalegał Solski w taki sposób, że aż siostra zgromiła go spojrzeniem.
 Pani Korkowiczowa była zdruzgotana.
 — Ha!... — rzekła zmienionym głosem — jeżeli hrabiostwo koniecznie tego sobie życzą...
 — Jesteśmy pani bardzo obowiązani — rzekł Solski i z ukłonem uścisnął rękę pani Korkowiczowej. — Teraz na ciebie kolej — zwrócił się do siostry.
 — Ty pojedziesz z nami, kochanko... Ty mi nie odmówisz tej łaski... Przecież jesteśmy spokrewnione... — błagała Madzię panna Solska.
 — Tak — potwierdził brat — przez Strusiów.
 — Więc ubierz się, moja ty jedyna, i kiedy pani tak łaskawa, że cię zwolniła, jedź zaraz z nami...
 — Naturalnie — rzekł Solski.
 W pięć minut później, w pysznym salonie została tylko pani Korkowiczowa, bliska apopleksji, i jej syn, pełen zdumienia.
 — Cha! cha! cha!... — zaśmiał się pan Bronisław. — Kuzynka Solskich... A to się mamie udało z tym ciemnym pokoikiem!...
 — Będziemy ją odwiedzać u Solskich... — nagle odezwała się pani. — Mamy prawo, nawet święty obowiązek...