Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/130

 — I już będzie chodziła aż do ukończenia! — szybko odpowiedziała Madzia.
 Dębicki podziękował jej spojrzeniem. Wprowadził zziębniętą Zosię do pokoju i zdejmując z niej wiotką salopkę, pytał:
 — Cóż, bałaś się?... bardzo ci było przykro?...
 — Okropnie!... Ale kiedy panna Magdalena pocałowała mnie, zrobiło mi się tak na sercu!... Wie wujcio, tak mi się zrobiło, że weszłabym do najciemniejszego pokoju...
 Tego wieczora Dębicki opowiedział Solskiemu przygodę Zosi: jej przestrach, długą przerwę w naukach i dzisiejszy powrót na pensję, dzięki Madzi, która w tajemnicy przed nim wszystko przygotowała.
 Solski słuchał wzruszony, biegając po gabinecie. Wreszcie kazał prosić do siebie siostrę.
 — Słyszałaś Ada o Zosi?... — zapytał.
 — Naturalnie. Madzia cały plan ułożyła w moim pokoju.
 — Mybyśmy tego nie umieli zrobić, Ada?...
 — Namby to nawet na myśl nie przyszło — cicho odpowiedziała siostra.
 — Anioł w ciele kobiety, albo... genjalna intrygantka!... — mruknął Solski.
 — Ach, proszę cię — wybuchnęła Ada — możesz stosować swój pesymizm do całego świata, tylko nie do Madzi.
 Solski wpadł w rozdrażnienie i prostując swoją małą figurkę, zawołał:
 — Dlaczegóż to, jeżeli łaska?... Czyliż panna Magdalena nie jest kobietą, a w dodatku ładną?... Poeci trafnie nazwali kobietę bluszczem, który, aby się rozwinął i zakwitł, musi opasać drzewo i ssać... ssać... ssać!... A im lepiej ssie, im jego podpora jest bliższą śmierci, tem bluszcz bujniej rośnie i piękniej kwitnie...
 — Nie wiedziałam, że jesteś zdolny mówić tak o przyjaciółce siostry...