Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/134

 — Nie pleć!... — zawołała siostra.
 — No, przecież Zosię ośmieliła, całując ją... Bardzo wierzę, że to pomaga!
 Kiedy, pożegnawszy ciotkę, oboje zeszli nadół, odezwała się Ada:
 — Tylko, Stefek, nie bałamuć Madzi. Ty, jak widzę, za często prawisz jej komplimenta.
 — Cóżto, nie wolno?
 — Nie wolno, bo jak się dziewczyna w tobie zakocha...
 — To się z nią ożenię — odparł Solski.
 — Aa... w takim razie...
 — Tylko zrób, ażeby się zakochała!... — dodał z westchnieniem.
 — Na to nie licz!... — stanowczo odpowiedziała siostra.
 — Nie pomożesz mi?... — spytał Solski zdziwiony.
 — Nie — odpowiedziała. — To już za poważna sprawa.
 — Jak chcesz.
 Ucałowali się, ale oboje byli podrażnieni. Ada mówiła sobie:
 „Widzę, że Stefek znowu zakochany... Piękna rzecz!... Albo ożeni się z Madzią, a wtedy zobojętnieją dla mnie oboje, albo — rzuci biedną dziewczynę, a wówczas ona będzie miała prawo znienawidzieć mnie...
 „Gdybyż to były na świecie dwie Madzie, jedna do drugiej podobna jak dwie krople wody!... Nie, nawet jedna niechby sobie była daleko lepsza i piękniejsza od drugiej... W takim razie tamtą, lepszą, oddałabym Stefkowi, a sobie zostawiłabym tę zwyczajną. I wszyscy bylibyśmy szczęśliwi, a tak... niewiadomo, co będzie...“
 Solski, z rękoma w kieszeniach, szybko chodził po swoim gabinecie, manewrując spojrzeniami w ten sposób, aby jak najrzadziej spotykać się z rozwieszonemi na ścianach planami cukrowni.
 „Weszła do nas — myślał — jak iskierka i zapaliła pło-