Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/166

funduszów, rachując, że gdyby każda płaciła tylko po rublu miesięcznie, towarzystwo posiadałoby co najmniej sześć tysięcy rubli rocznie.
 Członek Papuzińska zaproponowała wysłanie kilku młodych kobiet do uniwersytetów zagranicznych...
 W jednem z okien szeptano. Nagle odezwała się Madzia.
 — A cóż dzieje się z temi trzema nauczycielkami?
 — Nic — odparła panna Howard. I bystro popatrzywszy na framugę, dodała:
 — Członek Brzeska płaci karę.
 — Dlaczego nic? — nalegała Madzia. — Więc one są bez opieki...
 — Opiekuje się niemi potrochu każda z nas. Ażeby im jednak zapewnić byt nieco pewniejszy, potrzeba z dziewięćset rubli rocznie, a takiej sumy obecnie nie posiadamy...
 — Owszem, taka suma będzie — odezwał się głosik zmieniony i drżący.
 — Skąd?... Co?... — zaszemrano w sali.
 — Jest osoba, która dostarczy dziewięciuset rubli rocznie — już płaczliwym tonem dodał ten sam głosik.
 — Panna Solska płaci złoty za karę — odezwała się ze złością panna Papuzińska.
 — Członek Solska płaci karę — szybko powtórzyła panna Howard. — My zaś, szanowne uczestniczki, uczcijmy jej szlachetny dar przez powstanie...
 Rozległ się hałas rozsuwanych krzeseł i wszystkie panie (z wyjątkiem panny Papuzińskiej i pani Kanarkiewiczowej) powstały, kłaniając się i uśmiechając w kierunku okna, gdzie kryła się za firanką panna Solska.
 — To nie ja... to mój brat... — protestowała Ada.
 — Niech się członek nie zapiera — zgromiła ją panna Howard. — Wreszcie, nasze towarzystwo nie przyjmuje darów od mężczyzn...