Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/168

 — Czy w tej kwestji?
 — Nie.
 — No, więc niech członek nie zabiera nam czasu — opryskliwie odpowiedziała panna Howard.
 — Ja zawsze twierdzić będę — rzekła panna Papuzińska — że ważniejszem dla sprawy naszej jest wysłanie kilku kobiet do uniwersytetu, aniżeli utrzymywanie jakiejś dobroczynnej pracowni...
 Wisząca lampa rzucała na salę krwawe blaski, ale nikt na to nie zważał.
 — Protestuję przeciw uniwersytetowi — odparła pani Kanarkiewiczowa — bo każda kobieta sama może kształcić się jak najwyżej...
 — Ucząc się napamięć encyklopedji — wtrąciła panna Papuzińska.
 — Lepsze to, aniżeli gra na fortepianie bez taktu, albo śpiewanie, kiedy się nie ma głosu — rzekła pani Kanarkiewiczowa. — Ważniejszem od uniwersytetu jest zawiązać stosunki z kobietami wyższej cywilizacji. Dlatego proponuję, ażebyśmy wysłali kilka delegatek do różnych krajów Europy i Ameryki...
 — Słyszałyśmy już o tem — sucho przerwała panna Howard. — Członek Brzeska ma nam zakomunikować jakiś projekt praktyczny. Członek Brzeska ma głos.
 Kilka ubogich pań z pod pieca zaczęło szeptać między sobą.
 Z poza firanki wysunęła się Madzia, zarumieniona jak wisienka.
 — Proszę pań — mówiła, jąkając się — znam jedną nauczycielkę w Iksinowie, pannę Cecylję... Panna Cecylja skończyła instytut, nawet dostała cyfrę... Jest bardzo zdolna, ale... jest zniechęcona do świata.
 — I ja mam prawo być zniechęcona — rzekła półgłosem panna Papuzińska.