Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/170

miesięcznie, czyli... zaraz... dwa razy trzydzieści pięć jest siedemdziesiąt, tak, miałybyśmy siedemdziesiąt siedem miljonów rocznie...
 Nastała chwila ciszy.
 — Co?... co?... co?... — zawołała pani Kanarkiewiczowa, przerabiając cyfry na papierze. — Miałybyśmy ledwie czterdzieści dwa miljony rocznie...
 — Cóż znowu pani pleciesz? Dwa razy trzydzieści pięć jest siedemdziesiąt i dwa razy...
 — Ależ, panno Howard, pani nie umiesz mnożyć...
 — Ja nie umiem?... — zawołała panna Howard, zrywając się od stołu.
 — Proszę, tu jest rachunek...
 — Co mi tam pani rachunek!
 — Tak... tak... tylko czterdzieści dwa miljony... — odezwały się głosy z rozmaitych kątów sali.
 Panna Howard upadła na krzesło, przygryzając wargi.
 — Pani chciałabyś narzucić swoją wolę nawet tabliczce mnożenia — wtrąciła panna Papuzińska.
 — Proszę o głos!... — odezwano się jeszcze raz z pod modelu do upinania sukien.
 — Członek Siekierzyńska ma głos.
 — Lampa strasznie kopci — odparła cicho członek Siekierzyńska.
 Istotnie, krwawy płomień wiszącej lampy sięgał do połowy kominka, którego grzbiet ozdobił się aksamitnym grzybem. W całej sali unosiły się płatki sadzy, podobne do czarnych muszek.
 — Ach, moja nowa suknia!...
 — Wyglądamy jak kominiarze...
 — Pyszna rzecz, te sesje!... Właśnie miałam wstąpić na raut...
 — Dlaczego pani nie powiedziała o tem wcześniej? — rze-