Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/173

 — Nie śmiałam nadużywać twojej dobroci — odparła zmieszana Madzia.
 — Ach, nie śmiałaś nadużywać dobroci!... Więc w taki sposób przemawiasz do mnie?... Dajesz nam codzień i co godzinę jałmużnę ze swej osoby, wniosłaś radość do naszego domu, a sama nie przyjmujesz najmniejszej usługi, nawet dla twoich znajomych. Więc to tak?...
 — No, nie gniewaj się, Adziuś, już nigdy tego nie zrobię.
 Wsiadły w dorożkę, która lekkim truchtem odwiozła je do domu.
 — Pamiętaj, Madziu, pamiętaj i już nie rób z nami tak źle — mówiła Ada. — Ty nawet nie przeczuwasz, jaką to dla mnie było przykrością... Pamiętaj, że nasz dom, to twój dom i że każdy człowiek, który ciebie obchodzi, nas obchodzi... Zapamiętaj to sobie, Magduś, bo inaczej krzywdę wyrządzisz ludziom, którzy wiele ci zawdzięczają i bardzo kochają.
 Uściskały się w dorożce i powróciła zgoda.
 — A do tej panny... jakże ona?...
 — Cecylja.
 — Do panny Cecylji napisz, że miejsce ma i tylko musi zaczekać parę tygodni...
 — A jeżeli nie wakuje teraz posada nauczycielki? — zapytała Madzia.
 — Moja droga — odparła Ada ze smutnym uśmiechem — wszędzie i zawsze znajdzie się miejsce dla tego, za kim przemawia Solski. Ja dopiero dziś zaczynam rozumieć potęgę stosunków i pieniędzy. Ach, straszna to siła!... A jeszcze Stefek mówi, że znajdują się ludzie, gotowi padać na twarz przed każdym workiem pieniędzy, choćby z nich nie odnieśli pożytku.
 Madzia ze zdumieniem przysłuchiwała się przyjaciółce. Nigdy Ada nie była tak ożywiona, nigdy w jej głosie nie było tego tonu pewności, co dziś. Widać, że sesja otworzyła przed nią nowe horyzonty, a może tylko dała jej sposobność zakosztowania potęgi majątku.