Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/193

 — Jestem. To, zdaje mi się, gracz!... Wolę go mieć za sobą, niż przeciw sobie... To jest — za sobą nieradbym go mieć; raczej obok siebie. W każdym razie rekomendacja panny Magdaleny jest bardzo szczęśliwa. I jeżeli pani ma jeszcze kogo do zalecenia mi, a nawet kilku, czy kilkunastu, będę wdzięcznym.
 — Nie... Pan już coś musiał słyszeć... Jestem pewna, że pan słyszał!...
 — O kim? — spytał ciekawie.
 — O panu Fajkowskim...
 — Fajkowski?... Pyszne nazwisko. Czy ma skład tytoniu?...
 — Ale gdzież tam, to aptekarz... prowizor apteczny...
 — Niechże nam pani opowie o Fajkowskim, który tak chybił powołania — nalegał Solski.
 — Ach, to cała historja — mówiła Madzia. — Pana Fajkowskiego poznałam w Iksinowie, gdzie był w aptece. To jest poznałam o tyle, że on kłaniał mi się, a ja jemu... Kłaniałam się, bo był dobry dla tej biednej Stelli, kiedy do nas przyjechała z koncertem, pamiętasz Ada?... (Ach, Boże, co się z nią dzieje... Pewnie biedaczka umarła)...
 — Nowa historja — wtrącił Solski. — Ale cóż z tym panem Fajkowskim?
 — Otóż — prawiła Madzia — pan Fajkowski przyjechał tu do apteki. (Wiesz, Ada, stracił tam miejsce, gdyż był lunatykiem i, wyobraź sobie, na pierwsze piętro łaził po rynnie do kuchni!)
 — Aha — rzekł Solski — ale w Warszawie już nie jest lunatykiem?
 — Nie wiem. Ale tu poznał się z nauczycielką od panny Malinowskiej, znasz ją, Ada, z Żanetą...
 — Ona ma taką smutną minkę? — rzekła Ada.
 — Już nie... A raczej — była jakiś czas wesoła, ale teraz jest jeszcze smutniejsza. Bo, wyobraź sobie, że poznali się z panem Fajkowskim, no — i pokochali się...