Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/195

 — Ada — rzekła półgłosem — powiedz twemu bratu, że jest aniołem...
 I łzy zakręciły się w jej oczach, gdy spojrzała na pana Stefana.
 Solski zbliżył się i pocałował Madzię w rękę.
 — Pani to jesteś aniołem — odpowiedział — bo nietylko dajesz nam możność przyczyniać się do szczęścia ludzi, ale jeszcze myślisz, że robimy im łaskę. A tymczasem jest odwrotnie... Tak, tak — dodał — niech pobierają się zakochani, a my im pomagajmy...
 — Właśnie Madzia i tobie chce pomóc do szczęścia — odezwała się Ada. — Przed świętami wciągnęła mnie do spisku, ażeby pogodzić cię z Heleną i, naturalnie, połączyć was...
 — Ach, Ada! — zawołała przerażona Madzia, zasłaniając oczy. — Jak mogłaś powiedzieć coś podobnego?...
 Na twarzy pana Stefana ukazał się wyraz przykrego zdziwienia.
 — Pani tak radzi? — spytał po chwili namysłu. — Ha, może pani usłucham i w tym wypadku...
 — Jakby to było dobrze! — szepnęła Madzia.
 — Może, może... — odparł Solski. — Zobaczymy, o ile rada pani jest słuszną... Tymczasem pan Fajkowski dostanie aptekę przy fabryce.
 Kręcił się jeszcze po pokoju i wyszedł chmurny.
 — Czy pan Stefan obraził się na mnie?... — spytała Ady wylękniona Madzia.
 — Cóż znowu?... Tylko widać przyszedł mu na myśl jego stosunek z Heleną i zasępił go. Ale to minie — odparła Ada.
 — Jaki on dobry... jaki on szlachetny... jaki on święty!... — mówiła Madzia, tuląc głowę na ramieniu Ady.