Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/205

 Panna Helena była tak zajęta sobą, że, nie pytając brata o rezultat konferencji z ojczymem, zawołała:
 — Wiesz, że to są plotki o Madzi i Solskim?...
 Pan Kazimierz wyglądał w tej chwili, jak człowiek zbudzony ze snu. Patrzył na Madzię.
 — Ona, pod słowem, mówi — ciągnęła siostra — że nigdy nie wyszłaby za Solskiego i że zresztą Stefek ani myśli kochać się w niej...
 Madzia doznała jakby ukłucia w serce.
 — Przytem — mówiła panna Helena — poczciwe Madzisko wybornie określiła swoją rolę w ich domu. Stefek obiecał oddać jej szkołę przy cukrowni, a ona mówi: będę uczyła dzieci ich służby i oficjalistów i dlatego jestem przywiązana do Solskich...
 Każde słowo pięknej panny, wypowiadane z drwiącym śmiechem, szarpało duszę Madzi.
 „Ach, jaka ona nielitościwa, jaka niedelikatna!...“ — myślała.
 — Nic nie rozumiem — odezwał się pan Kazimierz.
 — Zrozumiesz, gdy ci dodam — rzekła poważniej — że Brzeska namawia mnie, ażebym najpierwej pogodziła się ze Stefkiem, a powtóre, wyszła za niego... Słyszysz: tak mi radzi Brzeska, przed którą oni prawie nie mają sekretów...
 — Wiwat!... — zawołał pan Kazimierz i zaczął skakać po pokoju. Jego melancholja pierzchła, jak wystraszony zając z brózdy. — W takim razie, moja Helu, nie zechcesz chyba upominać się o te tysiąc rubli...
 — Bądź spokojny — odparła z postawą triumfatorki — oddam ci i to, co mi jeszcze zostało.
 Madzia nigdy nie mogła zdać sobie sprawy z uczuć, doświadczonych w tej chwili. Zdawało jej się, że wpadła w odmęt, z którego trzeba się wydrzeć.
 Podniosła się i podała rękę Helenie.