Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/215

koić. Spostrzegłszy to, pan Bronisław zbliżył się do nich, stanął przed Madzią i rzekł zmienionym głosem:
 — Dobry wieczór pani...
 Madzia zatrzęsła się, jakby koło niej runęło coś ciężkiego. Podniosła oczy i zobaczyła nad sobą bladą twarz pana Bronisława, okrytą potem, i — włosy rozczochrane jak konopie.
 — Jak się masz, Kazik... — mówił Korkowicz, nie patrząc na Madzię. — Ale z twojej siostry amazonka!... Nie wystarcza jej jeden koń, musi mieć całą stajnię i jeszcze lubi wracać do wyranżerowanych... Cha!... cha!... gust...
 Madzi zdawało się, że młody Korkowicz jest pijany. Ale on był zazdrosny.
 — Nie awanturujże się!... — szepnął do niego pan Kazimierz.
 — A... bo panna Helena tak się przypiła do tego Solskiego...
 — Przepraszam panią — rzekł do Madzi pan Kazimierz, wstając.
 Wziął pod rękę Korkowicza, chwilę rozmawiał z ożywieniem, a następnie wyprowadził go do dalszych pokojów.
 „Może będzie pojedynek!...“ — pomyślała Madzia i serce jej zaczęło bić niespokojnie.
 Lecz w tej chwili zrobił się ruch między gośćmi, a do Madzi zbliżyła się Ada z Dębickim.
 — Siądźmy razem — rzekła — będzie doświadczenie spirytystyczne. — O czemżeście tak gorąco rozmawiali z panem Norskim?
 — Ach, nieszczęśliwy on — szybko odparła Madzia. — Wyobraź sobie, przez cały czas tłomaczył mi, że niema duszy...
 Panna Solska przygryzła usta.
 — Tyle już razy wykładał to rozmaitym pannom — odpowiedziała — że mógłby wymyślić coś nowszego.
 — Dla mnie było to strasznie nowe!... — rzekła Madzia.