Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/047

 — Zupełnie co innego...
 — I o Helenie mówiłeś, że jest inna, aniżeli wszystkie kobiety.
 Solski zatrzymał się przed siostrą.
 — Czy to ma znaczyć, że stałaś się stronniczką panny Heleny?... — spytał.
 Ada złożyła ręce na kolanach i podniosła oczy.
 — Nie gniewaj się, mój kochany — rzekła — ale już nigdy wobec ciebie nie chciałabym odgrywać roli swatki... Idzie mi o co innego. Wiele osób z naszej rodziny są pewne, że ożenisz się z Heleną, choć po mieście krążą w tej chwili inne pogłoski...
 — Daj mi spokój z Heleną! — wybuchnął pan Stefan. — Sama zerwała i wszyscy o tem wiedzą...
 — Nie wszyscy, nie wyłączając jej samej i jej rodziny. W tych dniach Helena odrzuciła jakiegoś inżyniera, który oświadczył się... Pani Arnold, mimo że duchy powiedziały, iż Helena nie wyjdzie za ciebie, czasami wspomina mi o waszem małżeństwie. Zaś brat Heli...
 Tu głos panny Solskiej załamał się.
 — Zaś pan Kazimierz Norski — mówiła, siląc się na spokój — nie przyjął ofiarowanej mu posady na kolei, widocznie licząc na to, że... że zostanie twoim szwagrem... — zakończyła cicho Ada.
 Solski, patrząc na siostrę, nie stracił ani jednej zmiany na jej twarzy, ani jednego odcienia głosu. Oczy zatliły mu się, lecz po chwili zgasły i tylko niecierpliwie wzruszył ramionami.
 — Z panną Heleną — rzekł — moje rachunki skończyły się. Gdyby na świecie były tylko dwie kobiety do wyboru: ona i jakaś inna, wybrałbym tę inną...
 — Godna podziwu stałość... — szepnęła Ada.
 — Może ty potrafisz być stalsza!... — syknął brat i zaiskrzyły mu się oczy.