Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/048

 Twarz panny Solskiej pociemniała.
 — Więc dlaczego umizgasz się do niej? — zapytała łagodniej.
 — Dlatego, że ona mnie kokietuje — odparł, śmiejąc się. — Należysz do emancypantek, więc chyba uznajesz równe prawa...
 Ada przyciągnęła brata i pocałowała w rękę; potem, objąwszy go za szyję, pocałowała w czoło.
 — Rób, co chcesz, żeń się, z kim chcesz... ja cię kochać nie przestanę — szepnęła.
 — Ani ja ciebie... — odparł. — I dlatego nie powiem ci: rób, co chcesz... Zrobisz zawsze tylko to, co powinna zrobić kobieta twego dostojeństwa.
 — Zostanę starą panną, prawda? — spytała Ada z uśmiechem.
 — Zostaniesz starą panną — Solską.
 — Wiem, wiem... — powtórzyła. — Mówmy o tobie: postanowiłeś ożenić się z Madzią... Przynajmniej tak myślisz dzisiaj...
 — Tak — i ty musisz mi pomóc — rzekł Solski.
 — Nigdy!... — zawołała Ada. — Wreszcie — naco tobie moja pomoc? Oświadcz się sam.
 — A jeżeli ona mnie nie kocha?
 — Na to ja nie poradzę. Jak również i na to, ażebyś ty jej nie rzucił, gdy ci się sprzykrzy.
 Solski usiadł obok siostry i wziął ją za rękę.
 — Słuchaj — zaczął.
 — Wiem, co powiesz — przerwała siostra. — Ona jest różna od innych kobiet... słyszałam to nieraz!...
 — Nie — rzekł — ale ja ją kocham inaczej. Dawniej, kiedy podobała mi się kobieta, budziło się we mnie zwierzę: żarłbym ją... Prawie czułem rozkosz kąsania... Ale z tą jest inaczej...
 — Prawda!... Ileż to razy, kiedy rozmawiałeś z Madzią,