Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/057

 — Kochany panie — rzekł Solski, ściskając go za rękę — przedewszystkiem nie tytułuj mnie hrabią... Siadaj pan — dodał, podsuwając fotel — i pogadajmy.
 Kotowski upadł na fotel, a oczy zaszły mu mgłą.
 „Czego ode mnie chce ten djabeł?...“ — myślał, patrząc na małą figurkę Solskiego, która coraz potężniejsze robiła na nim wrażenie.
 Solski spostrzegł to. Odgadł, że młody lekarz podziwia go bezinteresownie, i — poczuł dla niego sympatję.
 „Podoba mi się ten kandydat na Brutusa...“ — pomyślał, a głośno rzekł:
 — Panie Kotowski, słyszałem o panu wiele dobrego.
 — O mnie?... — zapytał tonem obrazy młody człowiek.
 — Od panny Magdaleny Brzeskiej...
 — Aaa!
 — A ponieważ buduję cukrownię i chciałbym robotników otoczyć uczciwymi opiekunami, więc — proponuję panu miejsce lekarza przy fabryce.
 Kotowski nie podziękował za propozycję; patrzył na Solskiego, nie wierząc własnym uszom.
 — Warunki są następujące: murowany dom z ogrodem, kilka morgów ziemi, konie, dla nich obrok i tysiąc pięćset rubli rocznej pensji. Przyjmuje pan?...
 Kotowski był oszołomiony. Zaczął gestykulować rękoma, ale milczał.
 — A więc, przyjmuje pan — rzekł Solski.
 — Za pozwoleniem!... — odparł młody człowiek, podnosząc się z fotelu. — Bardzo... bardzo jestem wdzięczny... nigdy nie myślałem... Ale...
 — Ale co? — zapytał Solski i na czole zarysowała mu się zmarszczka.
 — Czy... czy pan Kazimierz Norski należy... czy należy do pańskiej cukrowni?...
 Solski cofnął się.