Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/061

podobnych dni?... — myślał Solski. — Ona i tylko ona... zawsze ona; przy każdem szlachetniejszem uczuciu!...“
 Tu nasunęła mu się uwaga: jeżeli Madzia poleciła Kotowskiego, musi też wiedzieć o Norskim. A jeżeli wie, trudno, ażeby nim nie pogardzała!... Więc nie kocha go i on, Solski, bez potrzeby niepokoi się takim rywalem!...
 Chodził po gabinecie, wreszcie rzekł do siebie:
 „Czego ja się waham?... Trzeba raz skończyć i to natychmiast...“
 Zadzwonił na służącego.
 — Czy panna Brzeska jeszcze nie śpi?
 — Nie śpi, proszę jaśnie pana, czyta w swoim pokoju.
 — Idź do panny Ady i zapytaj, czy mogę ją odwiedzić?
 — Jaśnie pani położyła się... Głowa boli jaśnie panią...
 — Aaa!... — syknął Solski i dodał w duchu: — Znowu spóźnię się o kilkanaście godzin...
 Po namyśle jednak uznał, że takie obcesowe oświadczyny nie miałyby sensu. Trzeba przygotować Madzię, a z drugiej strony — własną rodzinę, z którą czuł, że stoczy ciężką walkę.
 „Stanowczo — ale powoli!...“ — rzekł do siebie.
 Tymczasem Madzia, przy świetle lampy, siedząc nad książką, od czasu do czasu przerywała czytanie i myślała:
 „Czy też pan Stefan da posadę Kotowskiemu?... Może mu się biedak nie podoba?... Bo u wielkich panów wszystko zależy od chwili i gustu...“
 Potem przypomniała sobie zapał, z jakim Solski słuchał jej opowiadania i — jego dziwne wyrazy...
 „Za co on tak całował mnie w rękę?... Ot, tak sobie... kaprys...“
 Nagle zbudził się w niej gniew na samą siebie i wyrzucała sobie, że jest niewdzięczną względem Solskich. Ale uczucie to prędko zgasło, ustępując miejsca podejrzeniom.
 Od pamiętnej rozmowy z panem Kazimierzem, w duszy