Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/067

 Przeprosiła pana Bronisława i wyszła z Madzią do gabinetu.
 — Zapewne wiesz — rzekła bez wstępu — że Kazio nie ma posady na kolei, o której mówił z tobą...
 — Cóż się stało?
 — Zwykła rzecz: pożyczyłam mu pieniędzy, a on stracił ochotę do pracy. Zatruje mi życie ten chłopak!... — zawołała panna Helena i dodała:
 Moja Madziu, ty częściej widujesz Stefana, więc napomknij mu: czyby dla Kazia nie znalazł jakiego zajęcia? Jest to lekkoduch, ale chłopak ambitny i szanuje Solskiego. Założyłabym się, że gdyby Solski umieścił go przy sobie, Kazio weźmie się do roboty.
 „I ona to samo!“ — pomyślała już z gniewem Madzia, a głośno rzekła:
 — Moja kochana, zdaje mi się, że właściwiej byłoby tobie wstawiać się za bratem...
 — Ja też pomówię z Solskim — przerwała panna Helena — ale że on nie lubi Kazia, więc chciałabym utorować sobie drogę... Moja Madziu, zrób mi to... Ty częściej widujesz się ze Stefkiem, zresztą tak lubisz Kazia...
 — Ja? — spytała zarumieniona Madzia.
 — No, nie zapieraj się... coś o tem wiemy!... — rzekła panna Helena, całując ją. — Tylko załatw się prędko, bo chcę pomówić ze Stefkiem w tych dniach.
 „Więc przynajmniej ona nie przypuszcza, że jestem narzeczoną Solskiego!...“ — pomyślała Madzia i odetchnęła.
 Już wracającą do salonu pannę Helenę Madzia zatrzymała.
 — Słuchaj, Helu... przepraszam, że mówię ci o tem...
 — O czem?...
 — Czy sądzisz — ciągnęła Madzia — że pan Solski chętniej spełni twoją prośbę, widując tu pana Bronisława?