Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/080

 Madzia zdawała się być zakłopotana bliskiem sąsiedztwem Solskiego i co chwilę przysłaniała długiemi rzęsami oczy, jakby ją raził blask. Solski był także wzruszony, więc, ażeby nie zdradzić się, zaczął mówić:
 — Czy wie pani, czem się bawimy? Ada z profesorem kłócą się o to, co jest wyższe: podania biblijne, czy objawienia spirytystyczne?...
 — Ach, ten spirytyzm... — rzekła Madzia.
 — Co?... — zawołał Solski — pani nie wierzy w spirytyzm?...
 Madzia delikatnie uniosła ramiona.
 — W co dziś można wierzyć?... — szepnęła. I w tej chwili strach ją ogarnął, ażeby Solscy nie wzięli tego za przymówkę.
 „Boże mój — pomyślała — jak mi tu źle... Jak ja tu nie chcę mieszkać...“
 Wrażliwe jej ucho pochwyciło nienaturalny ton w głosie Solskiego, który wysilał się, ażeby być sobą, a czuł się zmieszanym wobec Madzi.
 Dębicki spostrzegł, że między trojgiem tych ludzi, bardzo sobie życzliwych, rodzi się jakiś zatarg. Więc, skorzystawszy z chwilowego milczenia, odezwał się:
 — Panna Ada nie wierzy w możliwość biblijnego potopu, ja zaś twierdzę, że istnieją potęgi, mogące go wywołać...
 Madzia otrząsnęła się.
 — Tobie zimno?... Może podać ci szal, a może przeniesiemy się do pokoju?... — troskliwie zapytała Ada.
 — Nie, kochanko. Wieczór jest ciepły... Tylko śmierć zajrzała mi w oczy...
 — A może niemiło pani słuchać o potopie?... — spytał Dębicki.
 — Ależ owszem... taki ciekawy temat — rzekła Madzia.
 — Zresztą wypadek, o którym opowiem, może zdarzyć się raz na trzysta trzydzieści miljardów lat!... Ziemia nasza z pewnością go nie doczeka, tem bardziej, że jakoby raz już tra-