Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/095

gość, usłyszawszy jego nazwisko, zesztywniał i stracił zdolność mówienia.
 — Jakże się pan miewa? — spytała Madzia, ściskając Miętlewicza za rękę. — Cóż nowego w Iksinowie?...
 Miętlewicz rzucił się na wskazane krzesło i kilka razy głęboko odetchnął. Potem, ze spotęgowaną energją, zaczął mówić jednym tchem:
 — Ha, cóż?... Czcigodni państwo doktorstwo oboje zdrowi, proboszcz i major także... Pan Zdzisław przysłał szanownym rodzicom dwa tysiące rubli...
 — Doprawdy?... — spytała uradowana Madzia.
 — Słowo honoru! — prawił Miętlewicz. — Pan Zdzisław ma doskonałą posadę pod Moskwą: dziesięć tysięcy rubli rocznie... Był trochę niezdrów, ale to już minęło...
 — Wiem, pisał do mnie. A jakże panu idą interesa?
 — Wcale nieźle. Jestem narzeczonym panny Eufemji.
 — Eufemji?... — powtórzyła Madzia.
 — Tak. Nawet przyjechaliśmy tu we troje: pani sędzina dobrodziejka, moja narzeczona i ja...
 — Czy tak?...
 — Robimy wyprawę. Moje panie miały zamiar złożyć dziś wizytę szanownej pani, ale że właśnie musimy być wszyscy na obiedzie u państwa Korkowiczów...
 — Korkowiczów?...
 — Tak — prawił Miętlewicz — bo to ja zorganizowałem panu Korkowiczowi sprzedaż jego piwa na całej naszej kolei, zatem...
 — Ach, tak... A cóż więcej w Iksinowie?
 — Wszystko stare, proszę pani dobrodziejki. Panna Cecylja w lipcu ma przejeżdżać do Jazłowca...
 — Niech pan będzie łaskaw przypomnieć jej, że obiecała zatrzymać się u nas — wtrąciła Ada.
 — Z całą przyjemnością — odparł Miętlewicz, kłaniając