Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/104

 — Czy więc uznaje pani moje powody, dla których... — spytała staruszka.
 — Uznaję, pani!... — przerwała Madzia. — Był czas, że radziłam Helence, ażeby wyszła za pana Solskiego... Zdawało mi się, że oboje znajdą w tem szczęście... Ale gdybym dziś miała prawo mówić z nią o tej kwestji, powiedziałabym: słuchaj, Heleno, dla ubogiej panny lepszą jest śmierć, aniżeli świetne małżeństwo... Bo najgorszego człowieka, kiedy leży w trumnie, otacza szacunek... a tu... spotka cię tylko pogarda...
 Madzia wstała z krzesła i ukłoniła się obu paniom. Staruszka spojrzała na nią z niepokojem, a ciotka Gabrjela zawołała:
 — Nie zrozumiała nas pani, panno Magdaleno... Moja kuzynka nie...
 — Owszem — odparła Madzia i wyszła z pokoju.
 Kiedy wzburzona znalazła się w swoim gabinecie, wybiegła do niej Ada, mówiąc z uśmiechem:
 — Cóż, poznałaś bliżej naszą cioteczną babcię?... Prawda, jaki to oryginalny zabytek!... Ale co tobie, Madziuś?...
 Madzia schwyciła ją za ręce i ściskając konwulsyjnie, rzekła:
 — Daj mi słowo, że nie rozgniewasz się... Daj słowo, to cię o coś poproszę...
 — Ależ daję ci słowo, że wszystko zrobię, co zechcesz — odparła zdziwiona panna Solska.
 — Adziuś... ja wyprowadzę się stąd... — szepnęła Madzia.
 Słowa te w pierwszej chwili nie zrobiły wrażenia na Adzie. Wzruszyła lekko ramionami i pociągnąwszy Magdalenę do kanapki, na której usiadły, zapytała spokojnie:
 — Co to znaczy?... Bo nie przypuszczam, ażeby kto obraził cię w naszym domu...
 — Nikt mnie nie obraził — mówiła gorączkowo Madzia — ale ja muszę... muszę stąd wyjść... Już dawno chciałam ci to