Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/106

 — Ach, plotka!... — przerwała Ada. — Moja droga, nie mamy prawa więzić cię, ale... musisz chyba pogadać jeszcze ze Stefanem...
 Madzia zakryła twarz rękoma.
 — Nie masz pojęcia, jakbym chciała uniknąć tej rozmowy... Ale wiem, że tak być musi...
 Panna Solska, patrząc na Madzię, pokiwała głową.
 — Zaraz ci go tutaj przyszlę — rzekła, wychodząc.
 Była jednak spokojniejsza.
 W kilka minut ukazał się pan Stefan. Usiadł obok Madzi, która płakała, i zapytał łagodnym tonem:
 — Gdzież pani chce zamieszkać?...
 — U panny Malinowskiej, albo u której z pań, należących do naszego stowarzyszenia — odparła Madzia, obcierając oczy.
 — W tym tygodniu — mówił zniżonym głosem Solski — pojadę do rodziców pani prosić o jej rękę.
 Madzi oczy obeschły. Przytuliła się do kanapki i zawołała, drżąc:
 — O... niech pan tego nie robi!... na miłość boską...
 Solski zaczął wpatrywać się w nią.
 — Chcę prosić o rękę pani — powtórzył.
 — To być nie może!... — odparła z przestrachem.
 — Nie chce pani zostać moją żoną?... Wiem, że jestem brzydki, mam wiele wad...
 — Jest pan najszlachetniejszy człowiek, jakiego znam — przerwała Madzia. — Tyle mi pan zrobił dobrego... tylem panu winna...
 — Ale żoną moją...
 — Nigdy!... — zawołała Madzia, z wybuchem rozpaczliwej energji.
 — Więc chyba kocha pani innego? — spytał Solski, ani na chwilę nie podnosząc głosu.