Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/118

dziców, ażeby darmo nie mieszkać i nie jadać u nich... Z jakiejże więc racji od was miałaby przyjmować dobrodziejstwa? Zresztą — nie znam powodu, tylko się domyślam... Mogę się mylić...
 — Przypuszczasz pan — mówił, coraz więcej podniecony Solski — że dlatego bywała zirytowana w ostatnich czasach?...
 — I tego nie wiem, ale jest to prawdopodobne. Zdaje się też, że pewien wpływ na jej usposobienie wywarł ten... Norski swoim wykładem ateizmu...
 — Podlec!...
 — Niema się o co gniewać... Tacy apostołowie bywają niekiedy użyteczni jak proszek na wymioty.
 Solski kręcił się, strzelał z palców, pogwizdywał...
 Wtem, znowu stanął przed Dębickim i rzekł:
 — A profesor wiesz, że oświadczyłem się pannie Brzeskiej?
 — Coś słyszałem od twojej siostry.
 — Odrzuciła mnie, wiesz pan o tem?
 — W podobnych wypadkach pannie służy prawo: albo przyjąć oświadczyny, albo odwlec z odpowiedzią, albo odrzucić. Czwartej kombinacji nie widzę — odparł Dębicki.
 — Owszem, jest czwarta!... — wybuchnął Solski. — Mogła jeszcze kazać memu lokajowi, ażeby wyrzucił mnie za drzwi...
 — To byłaby forma nieprzyjęcia.
 — Paradny jest profesor ze swemi kategorjami!... Ja mówię, że mnie sponiewierano dla szulera i błazna, a on — wylicza, która to może być kombinacja!...
 — Coto za błazen? — spytał profesor.
 — Naturalnie, że Norski... Panna kocha się w nim do szaleństwa...
 Dębicki wzruszył ramionami.
 — Czy i o tem wątpi profesor?
 — Nie wątpię, ja wcale się tem nie zajmuję. Tylko — znam pannę Brzeską dwa lata i dotychczas nie spostrzegłem