Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/159

 — Przepraszam... czy nie przeszkadzam?... Może tu podać samowar?... A może posłać po szynkę?...
 — Ach, jeżeli dla mnie — odezwał się pan Kazimierz, zupełnie otrzeźwiony — to dziękuję... Muszę widzieć się z kimś...
 Wziął kapelusz i pożegnał Madzię. Pani Burakowska znikła za drzwiami.
 — Ale na weselu Helenki będzie pan?... — zapytała Madzia.
 — Upewniam panią, że wolałbym nie doczekać wesela... żadnej z moich sióstr... — odpowiedział pan Kazimierz tonem ironji.
 Gdy wyszedł, Madzia czuła tylko zmęczenie całodziennemi lekcjami i rodzaj żalu do siebie, że prawie wcale nie podźwignęła dziś pana Kazimierza, ani rozbudziła jego genjuszu.
 „W każdym razie — myślała — już wie, że mu zastąpię siostrę i matkę... Siostrę on sam we mnie odgadł, a matkę przypomniałam mu.“