Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/163

 Takie powikłane marzenia wstrząsały duszą Madzi. Wyraźnie określić ich nie umiała; czuła tylko ich nowość i urok, z którym niepodobna było walczyć.
 W połowie lipca, kiedy Madzia wróciła z lekcyj na obiad, powiedziano jej, że jakaś pani od paru godzin czeka w jej pokoju.
 Była to panna Cecylja. Z okrzykiem pochwyciły się w objęcia.
 — Jakaś ty dobra, że nareszcie jesteś!...
 — Jakaś ty piękna, Madziu!... Boże, wyjechałaś z Iksinowa prawie dzieckiem, a dziś widzę skończoną kobietę... Jesteś trochę mizerniejsza, ale to nie szkodzi — mówiła panna Cecylja.
 — Zestarzałam się o rok...
 — I tyle przeżyłaś, biedaczko!...
 — Cóż tam w Iksinowie?... Jak się mają rodzice?... — spytała Madzia.
 Panna Cecylja niewiele zmieniła się. Ta sama twarz alabastrowa, te same ruchy pełne wdzięku. Tylko włosy jej bardziej posiwiały, ale zato w oczach błyskała niekiedy radość.
 Zaczęła tedy panna Cecylja opowiadać, że matka trochę gniewa się na Madzię, że ojciec, major i proboszcz kazali ją po tysiąc razy uściskać, że pan Miętlewicz naprawdę żeni się z panną podsędkówną.
 — Gdzież twoje rzeczy, Cesiu? — przerwała Madzia.
 — Dawno na kolei. Dziś wieczór wyjeżdżam do Krakowa.
 — Zjesz ze mną obiad...
 — Już sama się rozporządziłam — odparła panna Cecylja. — Twoja gospodyni jest nawet tak dobrą, że obiecała nam tu przysłać...
 Istotnie, po chwili, nie odznaczająca się czystością pokojówka nakryła stół i przyniosła dwa obiady.
 — Kiedy wyjechałaś z Iksinowa?
 — Wyobraź sobie, że we wtorek. Aż dwa dni przepędziłam