Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/195

jako siostra Marja. — Już wczoraj zapytywała mnie matka Apolonja o dziewczynkę Magdalenę, która ma krzyżyk ze złotego drutu, a nastała do nas przed miesiącem. Jest taka dziewczynka.
 — Mogę ją zobaczyć? — szepnęła Madzia.
 — Proszę panią — rzekła siostra Marja, otwierając inne drzwi.
 Madzia na progu zawahała się, lecz weszła. Zobaczyła obszerny pokój z otwartemi oknami, które wychodziły na ogród. Było tu widno, nawet słonecznie, lecz ciasno z powodu nagromadzenia łóżek i łóżeczek. Siedziało tu lub spacerowało siedem, czy osiem kobiet o zwiędłej cerze, które karmiły dzieci, poprawiały je w łóżeczkach, albo rozmawiały ze sobą. Jedna mamka trzymała na rękach dwoje niemowląt.
 — Dwoje karmi?... — spytała zdziwiona Madzia.
 — Czasem troje — odparła szarytka.
 Kilkoro dzieci płakało głosami lalek; jedno, siedzące na rękach u mamki, zastanowiło Madzię niezwykle mądrem spojrzeniem. Nie miało jeszcze roku, a można było sądzić, że przemówi i o coś zapyta. Wszystkie były mizerne.
 — Oto dziewczynka — rzekła zakonnica, wskazując na łóżeczko, w którem leżał twór o pomarszczonej skórze, sinawego koloru, z nóżkami cienkiemi jak palec dorosłego człowieka.
 — Boże! jakież ono chude... — zawołała Madzia. — Czy chore?...
 — Coraz słabsze... Kwestja kilku dni — odparła szarytka.
 — Ależ trzeba ją leczyć... Ja mam dla tej dziewczynki pieniądze... — mówiła Madzia drżącym głosem.
 Szarytka wzruszyła ramionami.
 — Robi się, co można. Maleństwo to ma nawet osobną mamkę, ale...
 — Może jej czego brak?... — nalegała Madzia.