Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/198

wiadał, że jego ślub z panną Eufemją odbędzie się w połowie sierpnia, że rodzice i major zasyłają Madzi ukłony, że w Iksinowie odnawiają bruk na rynku... Ale miał spuszczone oczy i taką minę, że Madzia zaniepokoiła się.
 — Pan ma dla mnie jakąś przykrą wiadomość — przerwała nagle, chwytając go za rękę.
 — Wiadomość... wiadomość?... — powtórzył. — Ech, nie... Chciałem się tylko zapytać pani, bo jutro wracam do domu, a tu tak plotą...
 — Co plotą?... — spytała Madzia, blednąc.
 „Może o spacerze do Botanicznego ogrodu?“ — dodała w myśli.
 — Bo... proszę pani... Eh! co mam owijać w bawełnę, kiedy to pewnie głupstwo... — prawił zakłopotany Miętlewicz. — Oto, co mówią, proszę pani... Że pani chodzi do jakichś akuszerek i do szpitala podrzutków...
 — Byłam tam.
 — Pani?...
 — Byłam u pani Turkawcowej, odwiedzić Stellę, która tam umarła, a w szpitalu — zobaczyć jej dziecko, które umiera...
 — U Stelli?... Więc umarła biedaczka!... — zawołał Miętlewicz. — I pani ją odwiedzała?...
 Podniósł się z kanapki i ciągle szastając nogami, ucałował Madzi obie ręce.
 — Pani to chyba jest święta — szepnął.
 — Cóż w tem dziwnego?...
 — Ale ludzie — ciągnął Miętlewicz — ludzie, proszę pani, to są... nierogate świnie z przeproszeniem. Tylko tyle powiem...
 Otarł oczy, znowu ucałował ręce Madzi i ukłoniwszy się, wybiegł z pokoju.
 „Prawdziwy prowincjonalista — myślała Madzia, wzruszając ramionami. — Jego dziwią plotki!...“