Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/201

iwne dziecko mogło podobnym tonem przemawiać i uśmiechać się tak ironicznie.
 „Co się z niej zrobiło?... Ależ to inna kobieta!...“ — myślał.
 Schował list, pochylił głowę i złożywszy przed Madzią ręce, rzekł wzruszonym głosem:
 — Panno Magdaleno... nie zrozumiałem pani... Była pani dla mnie najlepszą, najszlachetniejszą siostrą... Więcej nawet, była pani głosem mojej nieszczęśliwej matki... Czy przebaczy mi pani kiedy?
 Czekał, czy poda mu rękę. Ale Madzia, nie podając ręki, odparła:
 — Niedługo wyjeżdżam do mego brata... Bardzo daleko. Ponieważ nie zobaczymy się nigdy, więc mogę powiedzieć, że... nie obchodzi mnie to, co pan zrobił...
 Pan Kazimierz postał chwilę. Wreszcie ukłonił się i wyszedł.
 „Pójdzie do Ady — myślała Madzia — wytłomaczy jej, że był dla mnie najszlachetniejszym bratem, no... i pobiorą się... Ach, Ada!... ona o to była zazdrosna?...“
 Patrzyła na drzwi i śmiała się cicho. Nie z pana Kazimierza, ale z tego, że czuła się inną, zupełnie inną osobą. Dawnej Madzi, pełnej radości, różowo patrzącej na świat — już nie było.