Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/209

Rozbijalski — w sprawie pogłosek, które jakoby szanowny pan rozpowszechnia o szanownym panu Norskim, a które uwłaczają jego honorowi.
 — Honorowi?... — powtórzył zdziwiony Kotowski.
 — Chodzi o to: czy pan komukolwiek opowiadał, że szanowny pan Norski wyłudził cztery tysiące rubli od niejakiego Mielnickiego, człowieka sparaliżowanego i słabego na umyśle? — odezwał się pan Pałaszewicz.
 — Pieniądze te wczoraj Mielnickiemu zostały zwrócone... Więc ani ja, ani moja narzeczona nie mamy pretensji do pana Norskiego — odparł zmieszany Kotowski.
 — Ale czy pan opowiadał o tej sprawie? — nalegał Pałaszewicz.
 — Mówiłem kilku osobom, bo przecież tak było...
 — Czy i z panem Solskim rozmawiał pan o tej przykrej sprawie? — zapytał łagodny Rozbijalski.
 — Rozmawiałem.
 — Informacje pańskie — wtrącił Pałaszewicz — nie były dokładne i zrządziły panu Norskiemu wiele szkód moralnych... Z tego powodu pan Norski żąda od pana satysfakcji honorowej.
 — Jakto?... — spytał coraz mocniej zdziwiony Kotowski.
 — Proszę pana — tak, że pan raczy przysłać nam swoich świadków, a my ułożymy z nimi warunki albo odwołania pogłosek, albo spotkania — rzekł Rozbijalski.
 — Więc to pojedynek?... — zawołał Kotowski.
 — Prawdopodobnie.
 — A jeżeli ja nie przyjmę pojedynku?... Przecież ja mówiłem prawdę...
 — W takim razie pan Norski będzie miał zaszczyt zmusić pana — odpowiedział pan Pałaszewicz.
 — Zmusić?... — powtórzył Kotowski.
 Obaj panowie powstali, a pan Rozbijalski rzekł:
 — Sądziłbym, że najlepszą rzeczą, jaką pan ma do zro-