Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/216

 — Jakto?... — spytał Kotowski.
 — Prawe płuco przejechane nawylot.
 — Głupstwa pan gadasz!...
 — Więc idź i zobacz.
 — Ależ ja tego nie chciałem!... — jęknął Kotowski, targając sobie włosy.
 — Nie o to chodzi, czegoś chciał, ale coś zrobił.
 — A bodaj to najjaśniejsze pioruny!... — rozpaczał Kotowski.
 Zbliżył się do nich Menaszko i obaj z Walęckim, wziąwszy pod ręce nieszczęsnego triumfatora, gwałtem odprowadzili go do karety.
 — Ja nie chciałem... nie chciałem!...
 Za chwilę kareta odjechała w stronę Warszawy.
 Wyzwawszy Kotowskiego na pojedynek, pan Kazimierz przypuszczał rozmaite wypadki: że jego przeciwnik padnie na miejscu, że będzie miał przestrzeloną rękę lub nogę, a nawet, że wystraszony i nieoswojony z bronią młody doktorek postrzeli którego z sekundantów. Słowem, pan Kazimierz spodziewał się wszystkiego, z wyjątkiem tej ewentualności, że — on sam może być raniony.
 Upadając, pan Kazimierz nie doznał żadnego uczucia, nie wiedział: kiedy upadł, w jaki sposób i dlaczego? Ale raz znalazłszy się na ziemi, spostrzegł, że jest to zupełnie wygodna pozycja, której ani myśli zmieniać; tem bardziej, że równie nagle owładnęła nim głęboka obojętność dla świata.
 Gdyby można było sformułować jego ówczesne myśli, wyglądałyby one tak:
 „Leżę tu (zresztą nie wiem: gdzie?) i będę leżał, dopóki mi się podoba, bo tak mi się podoba.“
 Kiedy lekarze, usadowiwszy go na ziemi, zaczęli rozpinać surdut, zdejmować kamizelkę i koszulę, pan Kazimierz postanowił im zrobić figla i udawać, że naprawdę coś mu się stało. Przymknął oczy, oparł na kimś głowę, lecz z trudnością po-